Glow in the dark.

In de jaren '60 van de vorige eeuw was het vertrouwen in de toekomst van nucleaire energie groot. Ondertussen zijn de schaduwkanten van kernenergie genoegzaam bekend.

In 1957 werden 2 nucleair aangedreven schepen in dienst genomen. De Russen namen het voortouw met de ijsbreker NS Lenin. Ze was het eerste schip met nucleaire aandrijving.

NS Lenin

Vlak daarna nam de U.S. Navy de onderzeeboot USS Nautilus SSN571 in dienst.

Zeer vele marineschepen met nucleaire aandrijving volgden. Het zijn met name onderzeeboten en vliegdekschepen.

Voordelen van de nucleaire aandrijvingen zijn:
- zeer groot vermogen zorgt voor grote vaart; een moderne nucleair aangedreven ijbreker kan 2 meter dik ijs breken met een vaart van 3 knopen.

NS Yamal

- het grote vermogen kan door middel van electrolyse het zeewater ontleden in (H2) waterstof- en (O2) zuurstofmoleculen; de onderzeeboot hoeft niet op te duiken voor het binnenhalen van zuurstof voor de bemanning en kan dus voor haar veiligheid onder water blijven;
- de actieradius meet men niet in Nautische mijlen, maar meer in jaren.

Er zijn grofweg 2 systemen van nucleaire aandrijving;
- De reactor zorgt voor stoom, welke een stoomturbine (Charles Algernon Parsons lives!) aandrijft. Door middel van een achter de stoomturbine geplaatste tandwielkast wordt de propeller aangedreven. Dit systeem wordt gebruikt door de Russische -, Amerikaanse - en Britse marine.
Bij de de Franse - en Chinese marine zorgt eveneens de reactor voor stoom, welke een stoomturbine aandrijft, maar aan de turbine is gekoppeld een generator, die de electriciteit voor de electrische motoren op de schroefas opwekt. Dit noemt men turbo-electrische aandrijving. Het eerste civiele schip met conventionele turbo-electrische aandrijving is overigens de fenomenale S.S. Normandie, zondermeer het schip der schepen.
De aanduiding voor een nucleair aangedreven schip is NS (Nucleair Ship). Mijns inziens zou het NSS (Nucleair Steam Ship) moeten zijn.

Er zijn ook civiele schepen met nucleaire aandrijving gebouwd.
De ijsbrekers:
- NS Lenin, thans museumschip;
- NS Arktika;
- NS Sibir;
- NS Rossiya;
- NS Sevmorput;
- NS Taymyr;
- NS Sovetskiy Soyuz;
- NS Vaigach;
- NS Yamal; en
- NS 50 let Pobedy.

De vrachtschepen:
- NS Savannah, thans museumschip;
- NS Otto Hahn; en
- NS Mutsu.

NS Mutsu heeft nooit commerciele vracht vervoerd. De bulkcarrier NS Otto Hahn

is in 1979 omgebouwd tot conventionele Diesel-aandrijving. Het schip is in 2009 te Allang gesloopt maar haar originele schoorsteen is bewaard gebleven.

Van dit 3-tal spreekt de NS Savannah het meest tot de verbeelding. Dit had zeker te maken met haar vormgeving die bijzonder geslaagd is.

Notice, no funnel!

Hier een foto van de epaulette van de Chief Engineer van NS Savannah.

Alle nucleair aangedreven vrachtschepen hadden behalve de gebruikelijke technische problemen verband houdende met de veiligheid van nucleaire aandrijving, een groot manco. Ze waren niet rendabel te exploiteren. Ook met de stijgende olieprijzen zal dat niet veranderen.
Ik zie nog wel toekomst voor nucleair aangedreven ijsbrekers, waar het aankomt op brute kracht.